θεομίλητος

θεομίλητος, -ον (Μ)

αυτός που προέρχεται από θεία έμπνευση, ο θεόπνευστος («θεομίλητα βιβλία»).

[ΕΤΥΜΟΛ. < θεο-* + -ομίλητος (< ομιλώ), πρβλ. αν-ομίλητος, ευ-ομίλητος].